تنگی کانال نخاعی کمر

سوراخ بین مهره‌ای در ستون فقرات، محل عبور نخاع است؛ اگر این فاصله به دلیل رشد بیش از حد مهره‌ها کوچک شود، باعث بروز علائم تنگی کانال نخاعی شده و در نهایت فشار زیادی بر روی ریشه عصبی وارد می‌شود. در حالی که تنگی کانال نخاعی در مراحل اولیه یک بیماری جدی نیست اما در صورت پیشرفت یا درمان نشدن می‌تواند منجر به آسیب جدی و دائمی شود.

درمان جراحی تنگی کانال نخاعی

جراحی برای تنگی کانال نخاعی کمری معمولا برای بیمارانی انجام می شود که به دلیل درد و ضعف کیفیت زندگی پایینی دارند. بیماران ممکن است از مشکل در راه رفتن برای زمان های طولانی شکایت داشته باشند. این اتفاق غالبا دلیلی است که بیماران جراحی را در نظر می گیرند. دو گزینه جراحی اصلی برای درمان کانال نخاعی کمری وجود دارد: لامینکتومی و ادغام مهره ای. هر دو گزینه منجر به کاهش درد فوق العاده ای می شوند. درباره مزایا و معایب این روش ها با پزشک خود صحبت کنید.

لامینکتومی

این روش شامل برداشتن استخوان، خار استخوانی و رباط های وارد کننده فشار به عصب می باشد. این روش ممکن است “برداشتن فشار” نیز نامیده شود. لامینکتومی ممکن است به صورت جراحی باز انجام شده که در آن پزشک از یک برش بزرگ و منفرد برای دسترسی به نخاع استفاده می کند. این جراحی می تواند با استفاده از روش غیر تهاجمی نیز انجام شود که در آن برش های متعدد کوچک ایجاد می شود. پزشک با شما در مورد گزینه صحیح صحبت خواهد کرد

فیوژن یا ادغام استخوانی

اگر آرتریت انقدر پیشرفت کرده باشد که منجر به ناپایداری ستون فقرات شود، ممکن است ترکیبی از برداشتن فشار و پایدار سازی یا ادغام استخوانی توصیه شود

درمان دارویی با ابزار‌های زیر نشان داده می‌شود:

• - دارو‌های ضد التهابی برای کاهش تورم موضعی، درد تجویز می‌شود.

• - شل‌کننده‌های عضلانی، ماهیچه‌های ناحیه لومبوساکرال را شل می‌کنند.

• - محاصره‌های منطقه‌ای داخل مهره‌ای با هدف توقف سندرم درد انجام می‌شود، آن‌ها شامل تجویز موضعی یک داروی بی‌حس‌کننده برای دستیابی به حداکثر اثر هستند.

• - دارو‌هایی که گردش خون را بهبود می‌بخشد.

فشرده شدن اعصاب و رگ‌های خونی در مهره‌های ناحیه کمری به التهاب آن‌ها و علائم زیر منجر می‌شود:

• - تشعشع درد در یک یا دو اندام تحتانی

• - سوزن سوزن شدن یا گزگز پا‌ها

• - مشکلات تخلیه روده و مثانه

• - کمردردی که هنگام راه رفتن بدتر می‌شود.

• - لنگش

• - بی حسی در پرینه

• - اختلال در نعوظ

• - کاهش یا عدم وجود رفلکس‌های تاندون

• - نقض حساسیت انگشتان پا

• - فلج جزئی یا کامل پا‌ها

• - همه این علائم معمولاً به آرامی افزایش می‌یابد، اما پیشرفت روند اجتناب ناپذیر است

• - معاینه پزشک برای تشخیص تنگی کانال نخاعی

• - سوابق پزشکی و معاینه بالینی

پس از صحبت درباره علائم و گرفتن شرح حال شما، پزشک کمر شما را معاینه می کند. این معاینه شامل نگاه کردن به کمر شما و فشار وارد کردن به مناطق مختلف و دیدن اینکه آیا این نقاط دردناک هستند یا نه، می شود. پزشک ممکن است کمر شما را به جلو، عقب و یا به کناره ها خم کند و ببیند آیا محدودیت یا درد وجود دارد یا خیر.

تصویربرداری

سایر آزمایشاتی که ممکن است به پزشک شما برای تایید تشخیص کمک کنند شامل موارد زیر می شود:

عکس رادیولوژی

اگرچه این عکس تنها استخوان ها را نشان می دهد، اما عکس رادیولوژی می تواند کمک کند تا مشخص کنیم آیا تنگی کانال نخاعی وجود دارد یا خیر. عکس رادیولوژی تغییرات ناشی از افزایش سن مثل کاهش ارتفاع دیسک یا خار استخوانی را نشان می دهد. عکس رادیولوژی هنگامی که شما به سمت جلو و عقب خم شده اید گرفته شده و می تواند ناپایداری مفاصل شما را نشان دهد. عکس رادیولوژی هم چنین می تواند حرکت پذیری بیش از حد را نشان دهد. به این حالت اسپوندیلولیستزیس (لیز خوردگی مهره کمر) می گویند.

ام آر آی

این تصویربرداری تصویر بهتری از بافت نرم همچون مفاصل، دیسک ها، اعصاب و نخاع ایجاد می کند.

تصویربرداری های دیگر

سی تی اسکن می تواند تصاویر مقطعی از ستون فقرات ایجاد کند. پزشک شما همچنین ممکن است میلوگرام درخواست دهد. در این تصویربرداری، برای نشان دادن اعصاب به طور واضح تر، رنگ به داخل نخاع شما تزریق می شود. این کار کمک می کند تا پزشک شما مشخص کند که آیا اعصاب تحت فشار هستند یا خیر.

گزینه های جراحی جدید

وسایل جراحی بین ستون مهره ای

وسایل جراحی بین ستون مهره ای یا فضاسازها در حین جراحی در پشت ستون فقرات و در میان مهره ها جای گذاری می شوند. این وسایل ستون فقرات را گسترده کرده و برای اعصاب فضا را باز و کارآمد نگه می دارند. میزان تهاجمی بودن این گزینه جراحی برای تنگی کانال نخاعی کم است. جراحی های فضاساز بین مهره ای در سال ۲۰۰۵ تایید شدند. از آن زمان جراحی های بسیاری انجام شده اند. در برخی مطالعات، نرخ موفقیت بیش از ۸۰ درصد است. وسایل فضاساز متعددی امروزه در حال بررسی هستند. آنها ممکن است برای برخی بیماران جایگزین های ایمنی بجای لامینکتومی باز باشند. استخوان محدود (لامینا) در این جراحی خارج شده و این جراحی ممکن است تحت بی حسی موضعی انجام شود. کلید موفقیت این جراحی انتخاب مناسب بیماران است. کاندید مناسب باید هنگام نشستن یا خم شدن به جلو احساس کند درد باسن و پا تسکین یافته است. درد هنگام ایستادن بازمیگردد.

برداشتن فشار با تهاجم کم

برداشتن فشار را می توان با برش های کوچکتر انجام داد. هنگام استفاده از این تکنیک های با تهاجم کم، آسیب کمتری به بافت نرم اطراف وجود داشته و بهبودی می تواند سریع تر باشد. با این تکنیک های با تهاجم کم، جراحان بیشتر از میکروسکوپ ها برای دیدن ناحیه جراحی استفاده می کنند. آنها ممکن است در حین عمل نیز عکس رادیولوژی بگیرند. یک جراحی باز سنتی نیاز به تصویر مستقیم بیشتری از آناتومی بیمار دارد و به همین دلیل نیاز به برش بزرگتری دارد. این خود می تواند برای بیمار دردناکتر باشد. محدودیت جراحی با تهاجم کم، زاویه تصویر موجود است. اگر تنگی کانال نخاعی در ناحیه گسترده تری در ستون فقرات وجود داشته باشد، روش جراحی باز تنها روشی است که با آن می توان مشکل را حل کرد. مزایای جراحی با تهاجم کم شامل کاهش بستری در بیمارستان و مدت زمان بهبودی می شود. با این حال، هر دو روش جراحی باز و جراحی با تهاجم کم به یک میزان علائم تنگی کانال نخاعی را تسکین می دهند. پزشک شما با شما در مورد گزینه ای که بهتر از همه نیازهای سلامتی شما را برآورده می کند، صحبت خواهد کرد